ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အမ်ားဆံုးေနႀကတဲ့ မဟာခ်ဳိင္ေဒသမွာ အခုတေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာက ကြန္ပ်ဴတာအသုံးျပဳမႈနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ေနတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာက အလုပ္ကို စိတ္ရိွလက္ရိွလုပ္ၿပီး စည္းေလးကမ္းေလးနဲ႔ေနလိုက္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာတလုံးေလာက္ ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ေငြကို စုေဆာင္းမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို နည္းပညာေတြတိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ တီးေခါက္ေလ့လာခ်င္တဲ့ လူငယ္တခ်ဳိ႕က ကြန္ပ်ဴတာတလုံးစာ ေငြစုေဆာင္းမိတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ခိုးကူးေခြေတြ ကူးၾကမယ္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း pagemaker လို နာမည္ႀကီး စာစီစာ႐ိုက္ ေဆာ့ဖ္၀ဲလ္နဲ႔ ဖိတ္စာေလး ဘာေလး ႐ိုက္တာမ်ဳိးလည္း ရိွၾကပါတယ္။
ဒီလို က်ေနာ္တို႔မွာ ကြန္ပ်ဴတာရိွတာကို ပုလိပ္ေတြသိရင္ေတာ့ အသည္းအသန္ကို ဖမ္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဖမ္းမယ္ဆိုလည္း ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔လုပ္စားၿပီး ဥပေဒနဲ႔ၿငိေနလို႔ တရားဥပေဒနဲ႔အညီ အေရးယူတယ္ဆို ဖမ္းပါဗ်ာ။ အခုေတာ့ လူငယ္တခ်ဳိ႕က အင္တာနက္ေလး သံုးတတ္ေအာင္၊ ဂ်ာနယ္ေလးေတြဖြင့္ဖတ္ၿပီး အခ်ိန္မီသတင္းေလးေတြ သိႏိုင္ေအာင္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေဒသအသီးသီးက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေအာင္၊ အီးေမးလ္ေလး ပို႔တတ္ေအာင္ဆိုၿပီး ၀ယ္ထားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ပုလိပ္ေတြက သူလွ်ဳိေတြကတဆင့္ လုိက္လံစုံစမ္း ဖမ္းဆီးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာအမႈက ႀကီးတယ္ဆုိကာ ဘတ္ေငြ (၂) ေသာင္း၊ (၃) ေသာင္း ၿခိမ္းေျခာက္ေတာင္းပါတယ္။ ေငြရွာႏိုင္ရင္ရွာ မရွာႏိုင္ရင္ ေထာင္က်မယ္ေပါ့။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေငြေတာင္းတာ က်ေနာ္တို႔ ခံေနရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံး ပုလိပ္ေတြရဲ႕ေငြေတာင္းနည္းသစ္ကေတာ့ စာရင္းစာရြက္ပါပဲ။ အခုတေလာ ထိသြားတဲ့သူ (၁၀) ေယာက္ထက္ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဖမ္းပုံဖမ္းနည္းကေတာ့ လမ္းေပၚသြားေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားတေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး လက္မွတ္ရိွမရိွ ေမးျမန္းစစ္ေဆး၊ ပိုက္ဆံအိတ္ ႏိႈက္စစ္ေဆး၊ မေတာ္တဆမ်ား ဂဏန္းေလးေတြပါတဲ့ စာရြက္ေလး တရြက္ေလာက္ ဥပမာ ဖုန္းနံပါတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ အဲဒီစာရြက္ထဲက ဂဏန္းကို (၃) လံုးေလာက္က်န္ေအာင္ ဆြဲဆုတ္၊ ခ်ဲဂဏန္းဆိုုၿပီး လုပ္ဖမ္းပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုမိရင္ လူကြယ္ရာကို ေခၚသြား၊ ေငြဘယ္ေလာက္ေပး၊ မေပးရင္ ဒီဂဏန္း (၃) လံုးပါတဲ့ စာရြက္ကို သက္ေသလုပ္ၿပီး ခ်ဲဂဏန္းအမႈနဲ႔ ဖမ္းမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြမွာ အခုဆို ဒီလိုထိုင္းပုလိပ္ေတြရဲ႕ အကြက္ဆင္ဖမ္းၿပီး ေငြေတာင္းတာေတြကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ စာရင္းစာရြက္ေလးျဖစ္ျဖစ္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေလးျဖစ္ျဖစ္ ကိုင္သြားတဲ့လူေတာင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။
ေနာက္ေငြညႇစ္နည္းတမ်ဳိးကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအလုပ္သမားေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ဆိုသလို ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စေန တနဂၤေႏြလို အလုပ္နားရက္ေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို အလုပ္သမားေတြဟာ တပတ္လံုး အလုပ္လုပ္ထားၾကလို႔ အလုပ္နားရက္မွာ အျပင္ထြက္ၿပီး သြားစရာ လုပ္စရာရိွတာကို သြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုသြားတဲ့အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမွန္းသိတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ထိုင္းပုလိပ္ေတြက ဘယ္သြားမလဲ၊ လက္မွတ္ရိွလား၊ ျပစမ္းဆိုၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္း ပါေတာ့တယ္။ အဲလိုစစ္ေဆးတဲ့အခါ လက္မွတ္က ဘာေတြလိုေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာက မျပည့္စုံဘူးဆိုၿပီး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွာ၊ ေနာက္ဆုံး မင္းတို႔ ျမင္းေဆးေရာင္းသလားလို႔ ေမးျမန္းၿပီး အိတ္ကို ဟုိႏႈိက္ဒီႏႈိက္နဲ႔ ေငြေရးေၾကးေရးအေျခအေန စူးစမ္းလိုက္ပါေသးတယ္။
ထိုင္းပုလိပ္ပါးစပ္က ယာဘ (ျမင္းေဆး) ဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္သာ ထုိင္းစကားေျပာတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြခမ်ာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေၾကာက္လန္႔ေနတာကို ျမင္တဲ့အခါ ပုလိပ္ေတြက ႐ံုးလိုက္ခဲ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔မယ္ဆုိၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ ေငြညႇစ္ေတာ့တာပါပဲ။
တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ဳိးမွာ အဲလိုအျဖစ္မ်ဳိးႀကံဳရင္ အလုပ္႐ံုက တာ၀န္ရွိသူေတြ မလိုက္လာႏိုင္တာေၾကာင့္ ပုလိပ္ေတြအတြက္ အကြက္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္႐ံု (သို႔မဟုတ္) သူေဌးေတြကလည္း ပုလိပ္စစ္ရင္ ျပသႏုိင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးထားၿပီးသားပါ။ ဒါကိုလည္း ပုလိပ္ေတြကသိလ်က္နဲ႔ စကားမတတ္ၾက၊ နားမလည္ၾက၊ ေၾကာက္တတ္ၾကတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လုပ္စားေနၾကတာပါ။
မဟာခ်ဳိင္ေဒသတ၀ိုက္မွာ တကယ့္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အလုပ္သမားေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုမွမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ေၾကာက္လန္႔ေနရမႈက ကင္းေ၀းေအာင္ တာ၀န္ရွိအဖြဲ႔အစည္းေတြ နည္းလမ္းတစုံတရာ ရွာေဖြအကူအညီေပးႏိုင္ဖို႔ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
မဟာခ်ဳိင္မွ အိမ္ေ၀းသူမ်ား
